Overtreffende trap

Het lijkt hier alleen maar mooier en beter te worden. Het leven hier is één en al fijn-fijner-fijnst. Zo fijn! Ik krijg maar geen genoeg van deze stad. Ik ben inmiddels al wel tien keer bij het Opera House geweest, maar het blijft net zo mooi als de eerste keer dat ik ‘m zag. En ondanks dat er steeds weer wat nieuws te ontdekken valt, is deze stad ook het meest comfortabel en vertrouwd van alle steden waar ik geweest ben in mijn leven. Ik kan me niet herinneren dat ik me ergens ter wereld zo op m’n gemak heb gevoeld als hier.

Als je hier denkt dat je een plek of wijk goed kent, blijkt er altijd net een knus koffietentje, winkeltje of restaurantje te zijn die je net over het hoofd hebt gezien. Dat is zo mooi hier. Je kunt terugvallen op je vaste tentjes binnen je comfortzone, maar je kunt ook na dik drie maanden nog op ontdekkingsreis gaan. Ik zou mensen haast willen dwingen om deze stad met eigen ogen te bekijken, want ik weet zeker dat je dan weet wat ik bedoel.

En nu komt er een heel zoetsappig en emotioneel stukje. Klaar? Oké. Sydney heeft iets in me los gemaakt waarvan ik niet wist dat ik het had. Ik heb het hier in me om voor hele lange tijd aan een stuk gelukkig te zijn. Om de trein te pakken naar Circular Quay, een koffie te bestellen, de zon onder te zien gaan bij het Opera House en heel intens, heel gelukkig te zijn. Om een vers, nieuw boek te kopen en die in een parkje te lezen met mijn lunch, en op en top in m’n hum te zijn. En het is niet zo dat ik thuis niet gelukkig ben, integendeel. Maar hier ligt het onder een soort vergrootglas en blijft het maar aanhouden.

Deze maand begon met een nieuwe start. Ik ging naar een nieuwe kamer en ik kreeg een nieuw kamergenootje: Sanne. Een hele lieve en mooie meid uit Rotterdam, met bijbehorend accent. Prachtig! We praten zo’n beetje continu en over van alles en nog wat. Normaal gesproken ben ik iemand die heel erg gesteld is op privacy en een beetje alleen zijn nu en dan, maar dat heb ik niet meer. Soms liggen we voor het slapen gaan nog een beetje te kletsen, tot we op de klok kijken en zien dat het ineens weer 12 uur is en heel snel “Oké we moeten nu echt maar eens gaan slapen, welterusten” te zeggen. Ik vind het één groot feest. Als je terug bent hou je in de praktijk maar weinig contact met mensen die je hier ontmoet, maar ik hoop dat deze vriendschap die in sneltreinvaart is ontstaan, wel standhoudt.

Ik denk dat Australië bij wel meer mensen iets speciaals losmaakt. Hoewel Nederlanders vaak behoorlijke zeikerds zijn (kom op, laten we wel wezen!), merk je daar hier in het huis niet zoveel van. Over het algemeen is iedereen open naar elkaar en altijd wel in voor wat leuks. Twee huisgenootjes kwamen me van de week met een zelfgebakken brownie verrassen voor mijn verjaardag, ZO LIEF! Duizenden kilometers van huis hoef je je dus absoluut niet eenzaam te voelen.

Afgelopen weekend hing ik weer eens de geluksvogel uit. Ik mocht fotograferen bij Utopia, een groot dance evenement hier. Eindelijk de eerste keer dat ik semi serieus ergens ging fotograferen, yes! Daarnaast zou er ook nog eens een hele club Nederlandse DJ’s komen draaien, dus dat was ook hartstikke leuk natuurlijk. Het was een fantastische avond, misschien wel de beste tot nu toe. Hm, en dat wil eigenlijk best wat zeggen!

Ik heb nog één maand stage en ongeveer één maand reizen te gaan. En dan zit het avontuur er al weer op. Ik moet en kan er nog niet aan denken. Van de week liep ik naar huis, keek ik naar het mooie uitzicht om me heen en liep ik toen al bijna te janken bij de gedachte alleen al. Ik weet dat ik ongelooflijk veel heimwee naar deze plek ga hebben… En ik zit nu stiekem al te berekenen hoe snel ik ongeveer weer terug kan gaan. Hoewel ik heel erg uitkijk naar het reizen, wordt het wegrijden uit Sydney en het afscheid nemen van het huis denk ik ook een heel emotioneel gebeuren.

En zoals gewoonlijk sluit ik mijn blog weer af met een ‘nog niet aan het weggaan denken’ en ‘nog heel veel genieten’ stukje. Maar ook een advies voor de kijkers thuis. Mensen, spaar en ga. GA! En kom niet met stomme excuses als ‘ja maar het is een lange vliegreis’, ‘ja maar er zitten daar enge spinnen’ en andere onzin, verzin er maar wat op. Deze plek is het meer dan waard om te bekijken en volledig uit te pluizen. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar iemand ter wereld is, die deze plek NIET leuk vindt. Dat kan gewoon niet. Dus luister alsjeblieft naar tante Michèle en pak die koffer in.