Obama for president

Tijdens de footballwedstrijd van gisteren werden we weer eens genadeloos in de pan gehakt. Vorige week was een ramp en deze week ging er zo mogelijk nog slechter aan toe. Ik heb een andere Nederlandse exchange student ontmoet die hier via dezelfde organisatie zit. Het was fijn om weer even Nederlands te praten, maar we bakten er niet veel van. Het was een gekke combinatie tussen Nederlands en Engels. Omdat ik geen Nederlands meer spreek en alleen nog maar in het Nederlands schrijf is het ineens lastig om op bepaalde woorden te komen en maak je allerlei rare fouten. Ik moet zeggen dat ik enorm begin te genieten en dat ik nu al baal dat ik over 9 maanden weer weg moet. Ik begin leuke vrienden te maken en ik word nu ook uitgenodigd om dingen te gaan ondernemen, wat in het begin nog niet zo was. Zo ga ik vanavond naar mijn eerste feestje!

Toch blijven de verschillen me af en toe verbazen. Ik maakte laatst mijn eerste peprally mee. Zo leuk en zo Amerikaans. Om te beginnen speelt de schoolband het national anthem en daarna zweren we met z’n allen trouw aan de Amerikaanse vlag (behalve ik dan). Bij nader inzien heeft het wel wat. Het is een mooi gezicht, de hele school met de hand op het hart. Daarna doen de dancers hun dansjes en de cheerleaders hun cheers en worden alle Sheridan High School sporters even in het zonnetje gezet.

STS, de organisatie waarmee ik hier ben, liet zich weer eens van zijn beste kant zien. Omdat we nog niks hadden gehoord over een mogelijk nieuw gastgezin belde Gry nog maar eens. Ik kreeg een area rep aan de lijn die vertelde dat ik de volgende dag moest verhuizen en dat ik in een ander schooldistrict terecht zou komen. Na alles wat er al is gebeurd zou ik dus ook nog eens van school moeten wisselen, net nu ik eindelijk een beetje begin te aarden. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ik dat simpelweg niet ga doen. Ze hebben al genoeg ellende veroorzaakt. Ik had al even overleg gehad met een van mijn beste maatjes hier Kristen, en zij nemen me in huis. Dat is best speciaal, want ze hebben vier kinderen en geen extra slaapkamer. Sterker nog, ze hebben geen extra bed, dus lig ik bij Kristen. We gaan het gewoon proberen, maar we hebben beloofd eerlijk tegen elkaar te zijn of we het wel oké vinden zo. Ze heeft een jonger broertje die ook bij ons op school zit (Ben) en twee oudere broers (Matt & Ryan). Matt werkt ’s nachts in het ziekenhuis en de ander zit vrijwillig bij de brandweer.

Ze hebben twee huisregels: ik moet mee naar de kerk en ik mag niet met een donkere jongen thuiskomen. Ik begon eerst te lachen omdat ik dacht dat het een grapje was, maar nee. Politiek is hier een enorme big deal. Ik zit hier middenin de verkiezingsperiode tussen Obama en McCain, en natuurlijk is mijn republikeinse gastgezin voor McCain. De jeugd is ook veel meer bezig met politiek dan in Nederland, op school heb je dan ook de Young Democrats en de Young Republicans club. Iedere morgen geeft het nieuws ons een update over de nieuwste acties van de twee lijsttrekkers, hoe onzinnig hun activiteiten ook zijn. ‘Wow, Sarah Palin wandelt in New York!’ Ze hebben hier een celebrity status zodat we dat van Hollywood sterren gewend zijn.

Je maakt in zo’n korte tijd zoveel mee, dat ik benieuwd ben wat de rest van de maanden voor mij in petto hebben.